Ζητήματα που σχετίζονται με τη βιωσιμότητα, κυρίως αλλά όχι αποκλειστικά, εκείνα πουαφορούν τόσο ενεργειακούς, φυσικούς, περιβαλλοντικούς όσο και κοινωνικούς,οικονομικούς και πολιτισμικούς πόρους αποτελούν αντικείμενα έντονο προβληματισμού και συζήτησης αν όχι διαφωνίας και διαμάχης με εντεινόμενο χαρακτήρα. Ποια είναι όμωςη έννοια και ποιο το περιεχόμενο της βιωσιμότητας; Ποιος και πώς τα ορίζει; Με ποιο τρόπο και ποιες διεργασίες; Ποιες είναι οι ανάγκες για βιωσιμότητα, ποιες οι λύσεις και κυρίως ποιος και πώς καθορίζει το περιεχόμενο και την κατεύθυνση των λύσεων; Ποιος είναι ο ρόλος και η συμβολή της επιστήμης υπό το πρίσμα του αιτήματος για ‘πολιτική/σχεδιασμό/ανάπτυξη… βάσει αποδείξεων’ και της αυξανόμενης κοινωνικο-πολιτικής απαίτησης για τη λογοδοσία των επιστημόνων; Ποιο είναι ή μήπως δεν υπάρχει ούτε θα έπρεπε το ηθικό, αξιακό και αξιολογικό πλαίσιο της συζήτησης, του προβληματισμού και των λύσεων; Και για ποιους θα γίνουν όλα αυτά που είναι να γίνουν; Για ‘μας’ (ποιοι είμαστε άραγε αυτοί;) ή για τους ‘άλλους’ (και αυτοί πάλι ποιοι είναι;) για τους παρόντες ή τους μέλλοντες; 

Μία από τις σημαντικότερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος σήμερα είναι η κάλυψη των διατροφικών αναγκών του πληθυσμού του πλανήτη. Σύμφωνα με ανακοίνωση των Ηνωμένων Εθνών, το 2050 ο πληθυσμός του πλανήτη μας θα είναι λίγο κάτω από τα 10 δισεκατομμύρια, ενώ η συνέχεια θα είναι εξίσου ανοδική, καθώς για το 2100 ο αριθμός αυτός θα φθάσει στα 11,2 δισεκατομμύρια ανθρώπους. Το άμεσο ερώτημα που προκύπτει λοιπόν είναι πώς θα καταφέρουμε να καλύψουμε τις διατροφικές ανάγκες του πληθυσμού, με τους ίδιους ή ακόμα λιγότερους φυσικούς πόρους (π.χ. νερό, καλλιεργούμενη γη, κτλ.). Σήμερα είναι ευρέως αποδεκτό ότι οι φυσικοί πόροι της γης εξαντλούνται με ταχείς ρυθμούς. Τα παραπάνω κάνουν σαφές ότι οποιαδήποτε μορφή μείωσης της παραγωγής τροφίμων είναι σημαντική και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται άμεσα.

Από τα προβλήματα παγκόσμιας κλίμακας που αντιμετωπίζει και θα αντιμετωπίσει εντονότερα η ανθρωπότητα τον 21ο αιώνα, η ενέργεια και το περιβάλλον κρίνονται μείζονος σημασίας. Σήμερα, η ανθρώπινη δραστηριότητα εξαρτάται σχεδόν εξολοκλήρου από μη ανανεώσιμες πηγές ενέργειας όπως το φυσικό αέριο, ο άνθρακας και το πετρέλαιο προκειμένου να ικανοποιηθούν οι ολοένα αυξανόμενες ενεργειακές ανάγκες του πλανήτη. Η αναπόφευκτη μελλοντική εξάντληση των ορυκτών αυτών καυσίμων σε συνδυασμό με την έκλυση ρύπων κατά τη χρήση τους, καθιστούν επιτακτική την ανάγκη ανεύρεσης ενός νέου ενεργειακού μοντέλου. Το μοντέλο αυτό συνίσταται από δύο βασικούς ερευνητικούς άξονες. Την ανεύρεση ενός ευρέως διαθέσιμου και παράλληλα μη ρυπογόνου ενεργειακού φορέα καθώς και την ασφαλή και αποδοτική αξιοποίησή του μέσω κατάλληλων τεχνολογιών. 

Το υδρογόνο αποτελεί έναν «πράσινο» φορέα ενέργειας, μια που η καύση του παράγει μόνο νερό, με πολλές προοπτικές που αναμένεται να έχει σημαντική συμβολή στην κατεύθυνση της επίλυσης του ενεργειακού προβλήματος, ειδικά στον τομέα των μεταφορών. Συγκεκριμένα, η τεχνολογία των κυψελίδων καυσίμου (fuel cells) για χρήση σε οχήματα, υπόκειται στις μέρες μας σε εντατική έρευνα και ανάπτυξη εξαιτίας τόσο των πλεονεκτημάτων της στην μείωση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων όσο και της σταδιακής εξάντλησης των συμβατικών καυσίμων.